Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, δείτε το σύγγραμμα των Εκδόσεών μας εδώ.
Πώς προέκυψε η αναβίωση των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων το 1896, περίπου 1500 χρόνια μετά τη διακοπή της τέλεσής τους, το 393 μ.Χ.; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό σχετίζεται τόσο με τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της Ευρώπης του 19ου αιώνα όσο και με τις σχετικές πρωτοβουλίες ορισμένων πρωτοπόρων προσωπικοτήτων.
Στην Ευρώπη του 19ου αιώνα υπήρχε διάχυτη η αγάπη προς τις αξίες του κλασικού κόσμου, η οποία προέκυψε από την πίστη ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός βασίζεται στον πυρήνα του στις αρχές περί δημοκρατίας, ελευθερίας και δικαίου της κλασικής αρχαιότητας. Το ενδιαφέρον για την κλασική αρχαιότητα πήρε πολλές μορφές. Αρχικά, Ευρωπαίοι αρχαιοδίφες και αρχαιολόγοι πραγματοποιούσαν ανασκαφές στον ελληνικό χώρο, προσπαθώντας να εντοπίσουν ιστορικά κέντρα και ιερά των αρχαίων Ελλήνων. Η περιοχή της Ολυμπίας συγκέντρωσε το ενδιαφέρον τέτοιων ανασκαφών. Ήδη από τον 18ο αιώνα, ο Γερμανός αρχαιολόγος και ιστορικός της τέχνης, Johan Joachim Winckelmann (1717-1768), ήταν έτοιμος να αρχίσει ανασκαφές εκεί. Αυτές τελικά έλαβαν χώρα λίγες δεκαετίες αργότερα από τον Γερμανό αρχαιολόγο και καθηγητή κλασικών σπουδών, Ernst Curtius (1814-1896).[1] Η αποκάλυψη του ιερού χώρου της Ολυμπίας και του σταδίου που λάμβαναν χώρα οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν αποφασιστικής σημασίας στη σκέψη περί αναβίωσης του θεσμού των Ολυμπιακών Αγώνων. Ταυτόχρονα, τα ιδεώδη του κλασικού κόσμου σχετικά με την αρμονική ανάπτυξη σώματος και πνεύματος, καθώς και την καλλιέργεια της ευγενούς άμιλλας, είχαν ενσωματωθεί στα εκπαιδευτικά συστήματα ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Αγγλία, η Γερμανία και η Γαλλία.[2]
Για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων λειτούργησε καθοριστικά το κλίμα των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα στην Ευρώπη. Ειδικότερα, μετά τη βιαιότητα του Γαλλοπρωσικού Πολέμου (1870-1871), η Ευρώπη διένυε μία περίοδο όπου είχε δοθεί μεγάλη έμφαση στην εδραίωση της ειρήνης διαμέσου ενός διεθνούς συστήματος συνεργασίας, το οποίο θα ήταν εναντίον κάθε επίθεσης.[3] Πρόκειται για μία περίοδο ευημερίας, φιλελευθερισμού και διεθνισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόταση για αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων –η οποία είχε ήδη διατυπωθεί από πρωτοπόρους όπως ο Παναγιώτης Σούτσος, ο Ευαγγέλης Ζάππας, ο Μηνάς Μινωίδης, ο William Penny Brookers, o Robert Dover κ.ά.– ήταν πλέον ώριμη. Όπως είχε δηλώσει ο Pierre de Coubertin, ο πρωτεργάτης της αναβίωσης, ο κόσμος ήταν πια έτοιμος να δεχθεί την πρόταση για αναβίωση των αγώνων: «Η αναβίωσή τους […] είναι η λογική συνέπεια των κοσμοπολιτικών τάσεων του καιρού μας».[4]
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας, δείτε το σύγγραμμα των Εκδόσεών μας εδώ.
[1] Ε. Σπαθάρη, Το Ολυμπιακό Πνεύμα (Αθήνα, 1992), σσ. 270-271.
[2] R.D. Mandell, The First Modern Olympics (Berkeley, 1976), pp. 32, 38.
[3] W.N. Medlicott, Bismarck, Gladstone and the concept of Europe (London, 1956), p.2.
[4] P.S. Lambros and N.G. Polites, The Olympic Games B.C. 776 – A.D. 1896 (New York, 1896), p.55.
